اولین لپ‌تاپ تولید اپل/ مکینتاش همراه – 1987 میلادی
چه شد که اپل به اینجای که رسیده، رسید و از کجا این مسیر را شروع کرد؟ بیایید به روایت تصاویر، مروری به گوشه‌ای از تاریخچه این غول بزرگ دنیای فناوری در جهان بیاندازیم.
به گزارش «فناور»، زمانی که کمپانی اپل اولین لپ‌تاپش را تولید و به بازار عرضه کرد، به معنای واقعی کلمه فکر همه چیزش را کرده بود تا جایی که روی کیف دستی محصولش از کلمه «پرتابل» به معنای سیار یا به تعبیر ساده تر و امروزی، «همراه» استفاده کرد و واقعا در این باره اغراق نکرده بود.
آن محصول که «مکینتاش پرتابل» نام داشت، در مقایسه با رقبایش که محصولاتشان را Luggable یا قابل حمل می‌نامیدند، محصول قابل توجه و تامل برانگیزی بود به ویژه آنکه کیف دستی برای جابجایی اش هم طراحی شده بود و حتی در قیاس با لپ‌تاپ‌ها و رایانه‌های امروزی، طراحی جالب توجهی داشت چراکه به ابزاری مجهز بود که امروزه جایش را موس یا همان موشواره گرفته است.
البته مکینتاش همراه، در ادامه مسیر توسعه این نوع از کامپیوترها روانه بازار شده و به عنوان مثال در قیاس با محصول ارائه شده توسط غول ژاپنی یعنی سونی -که حدودا یکسال زودتر روانه بازار شده بود-، در بسیاری از امور، مقلد و دنباله رو محسوب می‌شد اما این شرکت جوان، خوب به هدفی که داشت واقف بود و این شاید یکی از برگ برنده‌هایی بود که آینده اپل را رقم زد.
در زمان رونمایی از اولین لپ تاپ اپل، عملاً فقط پنج گزینه برای خریداران کامپیوتر وجود داشت که بسته به کاربری دستگاه داشت؛ مثلا اگر شما در حال اداره کسب‌وکاری بودید و می‌خواستید کارهای مربوط به تجارت را با کامپیوترها انجام دهید، باید یک کامپیوتر IBM یا یکی از کلون‌های آن (مانند محصول تولید شده در شرکت مایکل دل، همان DELL) را خریداری می‌کردید.
بله! بازار کامپیوتر خانگی در اواخر دهه ۱۹۸۰ به شدت متزلزل و تقسیم‌بندی شده بود و فعالان در این عرصه، هریک بازاریابی‌های خاص و ترفندهای مخصوص خود را داشتند که انحصار یک بازار را برایشان به ارمغان آورده بود. انحصاری که در کشورهای مختلف و قاره‌ها هم به چند شرکت محدود رسیده بود و برهم زدنش، کاری به غایت دشوار و گاه اصلا نشدنی بود.
پس اپل در این میان کجای کار بود؟ پاسخ این سوال کمی ساده و کمی هم سخت است، تا جایی که می‌شود گفت: هم‌زمان هم در همه‌جا و هم هیچ‌جا!
کامپیوترهای اپل از نظر مهندسی بسیار خوب ساخته شده بودند، اما گران بودند. آنها پلتفرم‌های اختصاصی و بسته بودند و به همین دلیل از اکوسیستم مشابهی که رقبا داشتند، برخوردار نبودند. وضعیتی که در سال ۱۹۸۷، این شرکت را در تمامی جبهه‌ها با چالش‌ها مواجه می‌کرد و ورودش به بازار رقابت را سخت و دشوار می‌نمود. اینجا بود که اپل هدفش را تغییر داد و بازار کامپیوترهای پرتابل را نشانه رفت که هنوز با گذشت چند دهه، یکی از ارکان اساسی فعالیت این شرکت است.
البته این بازار هم خالی از رقیب نبود، همان گونه که از سونی مثال زدیم و اکنون می‌توانیم مثال مهم تری را هم مطرح کنیم: حضور قدرتمند توشیبا در بازار رایانه هایی که حالا همه با نام لپ تاپ می‌شناسیمشان و بسیاری مان در زندگی روزمره با آنها سر و کار داریم. محصولی که بی شک توسعه آن در ابعاد امروزی تا حدی مدیون اپل است و تلاش فراوانش برای حضور در این بازار و کسب سهم از آن که در دو سه سال اول، چندان هم به نتیجه نرسیده بود.
نکته مهمی که شاید برای بسیاری از جوانان امروزی عجیب هم باشد، این است که لپ تاپ های اولیه تقریبا فاقد باتری بودند و استفاده از آنها بدون برق، تقریبا غیرممکن بود اما یک تکنولوژی خارق العاده و دور از باور در آن ایام داشتند که شاید تا از نزدیک دیده نمی‌شد، به افسانه شباهت داشت؛ اینکه مانیتور لامپی و بزرگ نداشتند و تقریبا صفحه نمایش شان از هر تکنولوژی دم دستی در آن روزگار، ضخامت کمتری داشت!
به این موارد، در نظر گرفتن پورت های مختلف برای اتصال لپ تاپ به بلندگو، تلفن، مانیتور بزرگتر، دستگاه چاپ یا همان پرینتر و مجهز بودنش به ریدر یا دستگاه خواندن صفحه فلاپی را باید افزود تا بهتر به اوج هنر سازندگان آن دستگاه ها در به کارگیری از تکنولوژی برای خلق محصولی انقلابی پی ببریم. محصولی که مثل اغلب نوادگان امروزی اش تاشو بود و آنقدر آینده نگرنه طراحی شده بود که بعید است به کسی نشانش ندهیم و نگوید که لپ تاپ است!
